Śmierć

Jaka to różnica czy pod ziemią, czy w ziemi i tak zeżarłyby ciebie robaki.

Dlatego właśnie uważam, że kremacja zapobiegła by temu przykremu losowi ciała po śmierci. Przynajmniej jeszcze przed zgonem wiedziałabym, że me zwłoki nie zostaną strawione przez larwy much, to dało by mi jakiś typ spokoju, bynajmniej mnie

Widze ze gadacie o rozkładzie ciała, ja na ten fakt powiem tak: mnie to tyto, bo i tak juz bd nie żył. Mnie zastanawia czy wierzycie w życie po smierci? (moze juz o tym rozmawialiscie, ale nie chce mi wszystkiego czytac

) Ja jestem katolikiem ale ciezko mi w cos takiego uwierzyć, w renkarnacje też.

Ja wierzę w reinkarnację. Poza tym, wierzę w niezniszczalność duszy. Dusze nada są na naszym świecie, ale żyją w nim tak, jak człowiek w czasie podróży astralnej.

Ja wierzę oczywiście, tak, jak Wodzus, w nieśmiertelność duszy... Ale w reinkarnację raczej nie.
Z resztą jestem trochę pogubioną osobą, nie do końca wiem teraz, w co wierzę. Niby jestem katoliczką, a jednak...

Ja wierze że po śmierci zapadniemy w taki jakby ciemny sen i niebędzie już nic... to nawet przyjemne odpoczywać przez wieki......

Nie. Nie będzei przyjemne, bo nic nie będzie. Nie poczujesz tego, że jest przyjemnie bo się nie przebudzisz. Tak by to wyglądało.

Ja w ten 'sen' nie wierzę. Coś musi być po śmierci...

celeste - to, że jesteś katoliczką nie ma nic do rzeczy. nikt ze zmarłych nam w prost nie powie, jak jest, biblia mówi znakami a kościół ci raczej nic na ten temat do powiedzenia nie ma.

choć słyszało się historie. o długim tunelu ze światłem na końcu. o rozmazanej, świetlistej postaci. kto wie...

W I gim. katecheta czytał nam fragmenty książki napisanej przez mężczyznę, który przez ok. godzinę był w stanie śmierci klinicznej. A potem obudził się jakby nigdy nic... I opisywał, co widział po tamtej stronie. To było ciekawe.
Podobno spotkał masę ludzi, którzy od lat nie żyli, rodziców, siostrę. Błądził wśród światła, nie wiedząc co się dzieje, bo nikt się do niego nie odzywał. Aż w końcu coś mu powiedziało, że to nie jest jego czas i obudził się w szpitalu...
Ile w tym prawdy, niewiadomo...

Gdyby tak było naprawdę.............................................................................ach też bym chciała zapaść w takie coś żeby się dowiedzieć jak to jes i wogóle....

Nie wiem czy można to uznać za prawde

Nie prawda. Udowodniono, że nie ma żadnych tuneli itd... Przebadano te osoby i wykryto u nich śladowe choroby umysłowe, które ujawniają sie podczas wielkich emocji. Oni to wszystko sobie wyobrazili i sami sobie wmówili.

to ta książka to nieprawda? A jaki jest jej tytuł...chciałąbym przeczytać...

Książka, śmierć kliniczna (znaczy, ta ze światełkiem), bo najbardziej prawdopodobne jest to, że dusza po prostu wychodzi z ciała, jak przy podróży astralnej.

Lily, nie znam tytułu, to nam katecheta czytał...

to sie go zapytaj .... hehe jakoś tak ciekawie się owiedzieć co będzie po...muszem to przeczytać..

Ale on już nas nie uczy, a szkoda, bo był świetnym katechetą... :/

szkoda szkoda niedowiem sie ,ale od czego są google...... zaraz znajde...chyba...to wam podam wtedy...chyba...

Ech ja mam same katechetki...i relka wygląda tak, ze my się drzemy (klasa) ona sie drze i jej fajnie

a co do śmierci to wszyscy się jej podświadomie boją bo nie wiedzą czym ona jest. Ja myśle, że jest coś po śmierci (i w to wierze) bo nie wyobrażam sobie nicości, nasz (ludzki) umysł nie może tego ogarnąć bo zawsze gdy mówimy NIC mamy jedak COŚ na myśli :ym:

no też tak myślałąm aż do wczoraj gdy przypomniał mi się mój sen o niczym-czarny i mi się on bardzo spodobał......... no i dlatego zrozumiałam jak można pojąc nic

Zgadzam się z tobą Bjartskular
Ja sam więrze w życie po śmierci i nikt mie nie przekona że jest inaczej.
Co rzeczywiście jest po śmierci na razie mnie nie obchodzi, to się dopiero zobaczy gdy......
DZEADMMFD podobał ci się sen o czarnej odhłani bez żadnych odczuć?
Nie powiem że to nie jest kusząca wizja ale nie uwarzasz jest trochę ponura?

Skoro to temat o śmierci to co myślicie o samobójcach?
Ojciec mojego kolegi powiesił się, a koleżanka zapytała czy lepiej uciec z domu czy rzyciś się z okna na metalowy płot.
No i jeszcze ta sprawa gdańskiej gimnazjalistki.

Co myślcie o samobójcach?

Cóż postępują źle. Fatalnie. Wg. mnie nie ma przyczyn dla których musielibyśmy, czy też chcieli odebrać sobie życie...

No i znowu: tylko Bóg daje życie i tylko Bóg może je odbierać. Zasada ta sama co z zabójstwem, tylko, że tu szkodzimy sobie...

A co do tej gimnazjalistki... Napewno to olbrzymie upokorzenie, ale żeby z takiego powodu popełniać samobóstwo? Ja byłem uczony, że o życie trzeba walczyć...

Co myślę? Odwaga i głupota połączona razem. Bo jeśli odbierasz sobie życie, to wymaga to wielkiej odwagi...A z drugiej strony, głupota, bo marnować sobie życie...Wszystko zależy od sytuacji.
Usłyszałam dziś na lekcji autentyczną historię, która mną wstrząsnęła.
Działo to się dość niedaleko. Dziewczyna, na weselu kogoś tam z rodziny, upiła się "niechcący". Cicha i spokojna, ucząca się. Ale jej matka wywlekła ją na środek tego wesela, dała jej w twarz i ochrzaniła przy wszystkich. I wyobraźcie sobie, że niedługo potem dziewczyna się powiesiła...właśnie przez to.
I co o tym sądzicie?
A najgorsze, bo kilka osób z mojej klasy stwierdziło, że zrobiłoby to samo.

Dla mnie to jest tchórzostwo. Po prostu. Choć nie potępiam ludzi którzy się wieszają, tak jak nie potępiam ludzi bojących się życia, sama nigdy bym takiego czegoś nie zrobiła. Dopóki się żyje wszystko może się zmienić, po śmierci z tymk już raczej ciężko.

Co do stosnku kościoła względem samobójców to według ostatniego soboru kościół poleca ich bożemu miłosierdziu i jako łagodzące okoliczności podaje m. in. chorobę psychiczną i strach przed torturami.

Ja mam czasem takie dni gdy myślę życie jest bez sensu z różnych czesto błachych powodów kóre w danym momencie mnie przeratają. Ale następnego dnia wszystko wraca do normy i jakoś żyje dalej nie zawsze jestem szczęśliwa ale żyje. Nie mogłabym popełnić samobójstwa ze względu na wiele czynników a przede wszystkim na to, że nie miałabym odwagi odebrać sobie życia, nie chciałabym żeby moja rodzina mnie opłakiwała. Cóż niektórzy ludzie wybierają najprostsze i często njaglupsze rozwiązanie swoich problemów.

Samobójstwo jest dla mnie wyrazem słabości. Jest dowodem na to, że nie potrafimy poradzić sobie z tym z czym mamy problemy. I zgadzam się z Mormonem. O życie trzeba walczyć. Z całych sił, trzeba czepiać się go rękami i nogami. Życie to dar, który nie każdy może zachować na długo.

Ja samobójców zrozumieć się staram... nie chodzi mi tu o pokaleczone dziewczynki mroku, które podcinają sobie żyły dla swojego bojaska, tylko o tych, którzy zmagają się z prawdziwymi problemami.
Te osoby są na prawno słabe psychicznie i w różnych sytuacjach reagują zupełnie inaczej, niż osoba zdecydowana i silna psychicznie, odporna.

Nie należy ich jednak potępiać, przynajmniej ja tek uważam. Popełnili samobójstwo - czywiście, że postąpili źle, ale widocznie nie mogli stawić czoła otaczającemu światu.

Zgodze się z AoM że samobujstwo to wyraz slabości bo ludzi ktuzy posuwają się do takiego czynu nie maja juz z nikąd pomocy i czują się za slabi by żyć. Trudniej jest przewidzieć samobujstwo nastolatka niż dorosłego bo dorośli najcześciej załatwiają wtedy wszystkie swoje sprawy i jest szansa by domyslić sie co planują. Nastolatki kierują sie impulsem. W chwili samobujstwa czlowiek jest niepoczytalny psychicznie. Moim zdaniem zamiast osądzać czy samobujcy zrobili dobrze czy źle powinno się znajdować sposoby zapobiegania takim sytuacją. Myślę że najleppszym sposobem jest rozmowa z drugim czlowiekiem z którym można podzielić się troskami i poszukać rady.