Nasza wersja 3 części Dziedzictwa

stronke dajmy katze, bo coś mi sie widzi, ze ona sie na tym zna (ja w życiu tylko zrobiłam jedna, na informatyce

), mogę sie wziąść za telewizję, ew. radio lub wydawnictwo.

choć ty, jak juz bierzesz gazetę, to wydawnictwo mozesz wziaść, nie?

No gazeta to i wydawnictwo, ty weź radio

ok. radio dziedzictwo!

Argh..!

Co to jest?!? Zaraz się posypią osrzeżenia!

Nie syp nie syp. Napisze dla dobra forum, ale nie teraz moze jutro dostaniecie.

mormon! nie bij! prosze nie bij!

A więc na specjalbne życzenie mormona:

Chłopak otworzył oczy. Nic nie pamiętał. Znajdował sie wjakiejś otchłani. Wciąż słyszał glosy. Jego brązowe włosy powiewały. Wiatr płynął z dołu. Obok nigo przemykały zjawy i duchy. Szczerze mówiac nie nie zwracałm na nie uwagi. Był we własnym świecie.
Eragon obudził się z krzykiem. Bolała go gedwey ignasia. Ogólnie cała ręka.
Nic się nie stało mój mały?
Nie nic. To tylko sen. Idź spać.
Eragon zamknął oczy. Znów widział chłopaka, nie widział jego twarzy. Tym razem wlosy przysłonił kapturem. Spojrzał się za siebie. Twarzy nie było widać. Tylko lśniace gadzie oczy. Tak strszne i tak piękne. Eragon obudził się. Tym razem jednak nie chciał budzić Saphiry więc noie krzyczał. Powoli wstał i przecięgnął się. Ubrał lnianą koszulę i takie same spodnie. Na to wszystko założył brązowy płaszcz. Wymknął się z domu. W Surdzie było wyjątkowo cicho. Szumiał tylko wiatr a liście miotały się pod jego władzą. Eragon zoabczył cień. Odskoczył. Przed nim pojawił się mały wilczek. Zwierzę nie budziło podejrzeń. Złapał je za kark i szybkim ruche schował pod płaszcz. Znów poczuł bół w ręcę lecz tej na której nie było gedwey ignasii. Złapał wilka drugą ręką i sprawdzil co sie dzieje. Teraz nic go nie bolało. Poszedł na skraj miasta. Wiatr hulał dalej. Eragon był już dość daleko. Jakis człowiek stał oparty o jeden z domów:
- Eragonie kssssssssssss, twoja SSSSSSSSSSSSSaphira jesssssssssssst niebezzzzzzzzzzzzpieczeńsssssssssssssstwie. Kas.

Hmm, dobre tylko krótkie.... Kiedy dalsza część??? Może i ja coś napisze....

Ravyn-->A ten człowiek co stał oparty o dom to był pijany
Tajemniczy-> pisz szybko bo jadę niedługo na kolonie i będe odcięta od kompa

To tak jak ja :;Db:

troche to nieskładne. co on zrobił w koncu z tym wilczkiem?!

Eragon czy ten Gościu?

eragon. czy tam ten gościu.

Plan gościa jest taki:
1. Ergon ma zabrać wilczka do domu.
2. Ma się z nim zaprzyjaźnić.
3. Ten wilczek m dorosnąć.
4. Eragon ma odkryć wyspę dzikich smoków :ym:

5. Eragon ma patrzeć jak wilczk umiera

KONIEC!

Ravyn mógłbym cos napisać według twego planu ??

Jeśli chcesz to proszę bardzo :ym:

Ale ja i tak napisze swoja wersję :ym:

proszę barzo

Czekamy, Ravyn, czekamy.

Morzan już w ciele swojego syna siedział ze spuszczoną głową w swojej komnacie. Miał jeszcze w pamięci tortury jakie zadał mu Galbatorix samym wywołaniem wspomnień ukrytych głęboko w zakamarkach pamięci. Morzan wolałby już tortury cielesne niż tte straszne chwile przypominające mu o jego okrutnej przeszłości. Już od dłuższego czasu blokował dostęp Cierniowi. Tamten na pewno zaczął już szukać swego pana lecz Morzan miał jeszcze trochę czasu. Popatrzył na swoją półkę na której stało małe diamentowe pudełeczko. Dostał je kiedyś od Broma w dniu urodzin. Już wiele razy próbował otworzyć pudełko lecz nigdy mu się nie udało. Przypomniał sobie słowa Broma z tamtego dnia:otworzy je tylko ten kto jego otwarcia potrzebuje. Morzan spróbował je otworzyć. Wieczko łatwo ustąpiło i ze szkatułki zaczęło wylatywać jakieś dziwne światło.

coś mi się wydaje że tu nikt nie wchodzi ostatnio. Ludzie przydałoby się tu cioś nowego

Głód. Nędza. Tylko to chodziło po głowie biedakowi krążącemu pomiędzy Dras Leoną a Gil'Eadem od miesiąca. Czasem jacyś podróżni dawali my coś do jedzenia lub jakieś pieniądze ale wystarczało to jedynie na przeżycie. Tęsknił za życiem w przepychu jakie prowadził kiedyś. Był teraz mniej więcej pomiędzy stolicą imperium a Uru Baenem gdy zobaczył jakieś dziwne światło bijące ze wzgórza nieopodal. Ruszył w tamtą stronę z nadzieją że są tam jacyś ludzie i uda mu się coś od nich wyżebrać. Gdy był już tuż obok wzgórza bardzo się zdziwił ponieważ ludzie którzy byliby na wzgórzu z pewnością robili by dużo hałasu a on nic nie słyszał. Mozolnie wdrapał się na wzgórze. To co cobaczył wstrząsneło nim do głębi. Zobaczył tam pęknięty diamentowy grobowiec z którego wylatywała postać w złocistej łunie. Żebrak z krzykiem cofnął się i spadł ze wzgórza.

solembum, nie pisz postów jeden pod drugim, a tym bardziej trzeci po drugim. do tego jest edycja postów. +1

Wysłany: Nie 7:31, 18 Mar 2007

Ech, szkoda, że Velo nie zamieszcza dalszych część, ale NAPEWNO nie ma czasu. Sesje, matura i inne sprawy... zajmują.
Ech...czekam cierppliwie i zaciskam kciuki...